بزرگنمايي:

فارس آنلاین - شیراز- چیدمان هنری(اینستالیشن) با عنوان «اینجا» در نزدیکی آرامگاه حافظ هر بیننده و گردشگری را کنجکاو سازه ای می کند که راهرویی برای عبور از نوستالژی سفر، زمان و پوچی است.

 چندی است که سازه ای با پوششی و نوشتاری پرسش برانگیز روبه روی ورودی سالن استاد سپاسدار و اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس قرار دارد که با فلش و واژه «اینجا» که با شابلون روی آن درج شده هر رهگذری را کنجکاو می کند این راهرو چیست و برای چه در آستانه نوروز 1397 در پیاده رو قرار داده شده؛ برای برپاکنندگان این چیدمان هنری یکی از خواسته هایشان این بوده که به دنبال ایجاد پرسش در ذهن رهگذران باشند و در جایی که پر گردشگرترین نقطه شیراز به شمار می رود سفر را موضوع خویش قرار داده اند.
این در حالیست که به گفته گردانندگان این اثر هنری اینستالیشن «اینجا» تا 29 اسفندماه جاری اینجا بیشتر نیست و سپس جمع آوری می شود.

حسین توکلی، کیوریتور «اینجا»  می گوید: مفهوم این نمایشگاه «اینستالیشن آرت» است که با استفاده از عناصر آشنا یک حس آشنایی زدایی را دنبال می کنیم و در پی این هستیم که بازخوردها و خرده روایت های شخصی هر شخصی را نسبت به عنوان نمایشگاه که «اینجا» است بسنجیم.
این دانشجوی رشته انیمیشن می افزاید: هدف ما این است که بدانیم هرکسی در مورد هر کلمه ای چه می اندیشد؛ ببینیم دیدگاه ها متفاوت هست زیرا ما یک مجموعه نقاط مشترک و شبیه به هم داریم اما، وقت بررسی در جزئیات متوجه می شویم خیلی متفاوت هستیم.
او دیگر هدف نمایشگاه «اینجا» را مورد اشاره قرار می دهد و می گوید: می خواهیم مفهومی نسبت به تعلقات همگانی و مردمی بدهیم؛ این چمدان هایی که داخل دیوار قرار گرفته اند همه از پوشال پرشده اند؛ اینکه از ابتدا تا انتهای مسیر نمایشگاه که روشن است و طی می شود موید چیزهای مختلفی است که ما در مسیر زندگی می بینیم است.
توکلی که روابط عمومی نمایشگاه «اینجا» را برعهده دارد در ادامه می گوید: پستی ها و بلندی های مختلف در این مسیر، هدف ها و آدمهای مختلفی که در زندگی می بینیم دنبال می کنیم در حالیکه نمی دانیم درون آن چیست اما، وقتی به آن می رسیم متاسفانه به اندازه ای که نیاز داریم ارضایمان نمی کند.
او بر این باور است که این تعلقات پس از مدتی درحد این پوشالها کم ارزش هستند و همه از بین می روند و این پرسش می ماند که چه چیز با خود می خواهیم ببریم؟

کیوریتور نمایشگاه «اینجا» این رویداد هنری را طرح پرسش های مختلف در ذهن مخاطب عنوان می کند و می افزاید: تمایز ما با باقی گونه هایی که در سیاره زمین زندگی می کنند این است که انسانها عقل دارند و دارای توانایی تفکر هستند؛ آیا باید این قدرت را برای اینکه زندگی مان را آسان تر کنیم مصرف کنیم یا اینکه آنرا وسیله ای برای سلب آسایش خویش قرار دهیم؟
توکلی با این باور که انسانها برده تعلقات خویش شده اند می گوید: دنبال شان می گردیم و وقتی می فهمیم هیچ هستند اما، تلاش می کنیم به خود بقبولانیم این یکی فرق دارد؛ اینکه خیلی از مخاطبان این نمایشگاه در میان این چیدمان می گردند و با آنکه می دانند که درون همه این چمدانها باید پوشال باشد اما، دوباره چنگ می زنیم که شاید این یکی مهم تر باشد.
کیوریتور نمایشگاه «اینجا» این اثر را با این باور که نشانه لحظه قبل از مرگ است می افزاید: اینکه تمام خاطرات، زندگی و اتفاقات پس آن، مسیرها و صندوق هایی که در زندگی باز کردیم را دوباره و دوباره می بینیم.
او ایجاد معمایی که با دیدن نمای بیرونی نمایشگاه در ذهن مخاطب را مورد اشاره قرار می دهد: طرح و ایده نمایشگاه «اینجا» متعلق به علی نظری است که ما 3 نفر شدیم تا خوابی که او دیده بود را در قالب اینستالیشن(چیدمان) هنری برپا کنیم.
توکلی مکان مورد نظر گروه را نگارخانه ملی عنوان می کند و می گوید: با توجه به ساختاری که نیاز داشتیم در نتیجه به این فکر افتادیم که یک گالری سیار برای این منظور بسازیم؛ گالری که آرتیست های مختلف بتوانند بدون دغدغه مکان در آن آثار خود را به نمایش بگذارند.
وی درمورد واکنش مخاطبان به این نمایشگاه  می گوید: برخی از آنان چمدان های درون دیوار نمایشگاه را مانند مزار دانسته یا بر این باور هستند که گذر زمان را حس می کنند، البته برخی هم حس نوستالژیک گرفتند برای اینکه بعضی چمدانها دارای قدمت هستند این در حالیست که مخاطبانی هم با دیدن صندوقچه کف راهرو یاد خاطرات پدربزرگ ها و مادربزرگ ها می افتند؛ خیلی از تماشاگران نمایشگاه با دیدن چمدان ها اشک ریختند و از گذرا بودن همه چیز حس نوستالژیک پیدا کردند.

توکلی تعامل های مختلف از واژه «اینجا» را در این نمایشگاه به شکل تکه های پازل کنار هم دانسته و درباره تعداد چمدان هایی که درون نمایشگاه قرار گرفته می گوید: 25 چمدان به همراه صندوقچه ای آهنی است که در مسیری 18 متری قرار دارد البته دوست داشتم طول اثر بلندتر باشد تا کشسانی زمان را بیشتر جلوه بدهیم اما، به خاطر محدودیت مکانی سخت بود؛ این چمدان ها را از خویشاوندان امانت گرفتیم و تک به تک گردآوردیم درحالیکه برای هر یک از این چمدان ها خاطره ای، سفری و توشه ای هست بنابر این فقط این تعداد چمدان بیشتر گیرمان نیامد.
او که در نخستین گام و تجربه به هنر چیدمان پرداخته می گوید: من و علی نظری دانشجوی سال آخر رشته انیمیشن هستیم و پس از 4سال درس خواندن در این رشته به دنبال این بودیم که نتیجه تلاش خود را در این نمایشگاه آزمودیم.
این هنرمند جوان از هماهنگی با شهرداری شیراز و فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس برای تقویت این مکان به عنوان یک المان شهری خبر می دهد و به خبرنگار مهر می گوید: قرار است این فضا به عنوان یک نگارخانه جدید برای اداره کل فرهنگ و ارشاد مورد استفاده هنرمندان قرار گیرد، زیرا این مکان دارای فضایی خودمانی تر است و می تواند به گذر هنر تبدیل شود.
توکلی کنش و واکنش را نسبت به کنجکاوی که نمایشگاه بر می انگیزد حاصل پرسشی است که با دیدن نمای بیرونی این نگارخانه سیار می داند و می گوید: این نمایشگاه در عین حالیکه اینستالیشن آرت به شمار می رود نمونه ای از هنر تعاملی(اینتر اکتیو آرت) هم هست.

رضا ربیعی هم  پیرامون شیوه اجرا و طراحی ساخت این نمایشگاه می گوید: سازه «اینجا» با استفاده از « L.F.S » آماده شده است و دیوارهای کنافی پیش ساخته هستند که با وجودر 10 تا 15 روز مدت ساخت، ما آنرا ظرف 3 روز آماده کردیم.
او می افزاید: جای چمدانها برش خورده و درزگیری شده تا در درون دیوار باشد و مخاطب حس کند این چمدان ها جزئی از دیوار هستند.
ربیعی با این توضیح که سقف این نگارخانه سیار از جنس ام.دی.اف ساخته شده می افزاید: سیستم نور این فضا هم به شکلی است که وقتی مخاطب به آن وارد می شود، 2 لامپ اول روشن می شود و گام به گام که پیش می آید لامپ های بعدی روشن و پشت سر مخاطب خاموش می شوند، این درحالیست که سازه اصلی را هم داربست فلزی تشکیل می دهد.
  نمایشگاه «اینجا» که تا 29 اسفندماه جاری در ابتدای گذر هنر قرار دارد با همکاری محمدحسین غفاری، امیرحسین زارع، امیر سامانیان قلاتی، محسن مجرد، فرزاد علیزاده زوج و علی اصغر محدث برگزار می شود.