بزرگنمايي:

مسجد مشير، از زيباترين بناهاي مذهبي تاريخي شيراز به‌شمار مي‌رود كه حتي بسياري از شهروندان اين كلان‌شهر نه مي‌دانند كجا قرار دارد و نه گذري به آن داشته‌اند.

اگرچه طي سال‌هاي اخير تلاشي مستمر براي رهايي بافت تاريخي سنگ‌سياه شيراز، از تاراج معتادان و نابودي كامل آن شكل گرفته و استمرار يافت اما سرسوزني از توجه‌ها به سمت مسجد مشير، با آن همه زيبايي و شكوه، معطوف نشد، تا اين مسجد همچنان مانند مخروبه‌اي در دل بافت تاريخي، پابرجا بماند.

ساخت مسجد مشير، در دوره قاجار و توسط ميرزا ابوالحسن‌خان مشيرالملك، وزير مملكت فارس، انجام شد، در سال‌هاي 1265 تا 1274 هجري قمري و در نقطه‌اي كه به بازار ارمني‌ها(ارامنه) شهره بود، جايي كه اكنون مسير طرح بهسازي بافت تاريخي و گذر سنگ سياه، قرار دارد و سال‌ها قبل هتلي در آن محدوده بنا شد و آخرين بار ارديبهشت و هفته شيراز در باغ ايلخاني، همان نزديكي مسجد، جشن گرفته شد، بي‌آنكه نامي از اين بنا باشد.

مسجد ايلخاني در مركز راه‌هاي باريك بافت تاريخي قرار دارد، از سمتي غرب درب كوچكي آن را به گذر عبور مردم وصل مي‌كرده و از سمت شمال درب‌هاي بزرگ چوبي.

اين روزها و در ايام رونق شيراز و تا بعدازظهر ششم فروردين، شايد تعداد كل گردشگراني كه پايشان به مسجد مشير باز شده است، به 10 نفر نمي‌رسد! روزهايي كه سيل گردشگران، تمام ظرفيت اقامتي اين شهر را پر كرده است، جذب اين تعداد اندك گردشگر به بافت تاريخي و نقطه‌اي كه شهرداري بارها از تلاش براي آباداني آن گفته است و شهردار آن منطقه در راس اخبار قرار داشته، آنقدر كم است كه هر شنونده‌اي را دچار ترديد مي‌كند، اينكه آيا حرف‌ها تنها شعارهايي بوده و بس! يا مسئولان هم مسجد مشير و زيبايي‌هاي تاريخي شيراز را فراموش كرده‌اند.

اما مسجد مشير كه روزگاري جوي آبي از سمت شرق وارد آن مي‌شد و از سمت غرب مسجد را ترك مي‌كرد، حالا هم همان عظمت را دارد، اگرچه سنگ فرش كف حياط نابود و ديواره‌هاي بيروني و بخشي از ديواره‌هاي دروني شبستان بهاره و پائيزه، تخريب شده است.

درب اصلي سمت شرق ساختمان قرار دارد و با گذر از در دولنگه‌ چوبي، واردي يك هشتي مي‌شوي، سمت راست راهرويي به سمت سرويس‌هاي بهداشتي وجود دارد و دو راهرو، به حياط مستطيلي مسجد راه دارد، سمت راست ايواني زيبا قرار گرفته با طاقي كاشي‌كاري شده كه به كاسه ياقوت شهره است وعلت نامگذاري آن را مي‌توان در اشكال زيباي ايجاد شده در سقف جست و جو كرد، در كاسه‌ها و شكل ياقوتي كه با هنرمندي آذين بند سقف ايوان شده‌است.

وسط حياط حوضي مستطيل شكل با ابعاد 25 متر در 10 متر قرار دارد و آن را سنگ يك تكه‌اي پوشانده است و در سال‌هاي گذشته با آب خيرات پر مي‌شده.

حدود سه‌سال قبل كار مرمت اين بنا كه اكنون در اختيار ميراث فرهنگي فارس است، آغاز شد اما حدود دوماه بيشتر به طول نكشيد و بعد از آن متوقف شد و تاكنون هم همتي براي مرمت اين اثر ممتاز، وجود ندارد.

تنها شبستاني كه هم‌اينك هم استفاده مي‌شود و نماز مغرب و عشا در آن اقامه مي‌شود، شبستان زمستانه است كه در غرب مسجد قرار دارد و كف آن هنوز هم مي توان يكي دو فرش باقيمانده از زمان احداث مسجد را يافت.

اما شبستان بهاره و پاييزه كاملا بلااستفاده مانده است.

بخش‌هايي از اين مسجد كه مرمت شده است به‌دليل كم توجي و استفاده از درب و پنجره‌هاي فلزي، نه‌تنها به پايداري اين عمارت كمك نكرده كه به‌واسطه وزن زياد پنجره‌ها، بخش‌هايي از طاق‌ها را تحت فشار زياد، تخريب كرده است.

 توجه به اين بناي تاريخي مي‌تواند در جذب گردشگران به بافت فرهنگي تاريخي شيراز كمك شايان توجهي كند، همانگونه كه مسجد نصيرالملك، با جذابيت‌هاي خاص، هم‌اينك مد نظر بسياري از گردشگران قرار دارد.