بزرگنمايي:

پیام فارس- دکتر سید محمد جعفر ناظم السادات، اظهار داشت : تاب آوری کلان شهرهایی مانند شیراز در برابر کمبود آب باید مورد مطالعه دقیق قرار گیرد، باید پرسیده شود چرا کشورهایی مانند بنگلادش، چین و هندوستان بسیار پرجمعیت هستند و برخی دیگر از کشورها همچون بخش های میانی شبه جزیره عربستان یا شهرهای خاوری ایران کم جمعیت هستند ، قطعا محدودیت منابع آب دراین زمینه تاثیر داشته است.
این استاد دانشگاه شیراز افزود: بنگلادش با سرزمینی نزدیک به 150هزار کیلومتر مربع که نزدیک به دو استان فارس و کهگیلویه و بویراحمد مساحت دارد نزدیک به 165 میلیون نفر جمعیت دارد، پاسخ ساده به این پرسش آن است که پراکنش طبیعی جمعیت در هر بخش از کره زمین به اندازه بارش و دسترسی به آب بستگی دارد.
وی اضافه کرد: آمار بانک جهانی گویای آن است که در پی افزایش جمعیت و بهره برداری افسار گسیخته از منابع آب، دسترسی مردم ایران به آب آشامیدنی که در سال 1962 میلادی برابر 5570 متر مکعب به ازای هر نفر بود در سال 2014 به 1640 متر مکعب کاهش یافته و با شیب تندی در حال کاهش است.
این پژوهشگر دانشگاه شیراز گفت: در شهرهای بزرگ این دسترسی بسیار کمتر است زیرا افزایش جمعیت آنها بسیار گسترده و به یکباره است، اگر آب کلان شهرها کم شود نا آرامی های کور سیاسی و اقتصادی و درهم ریختگی اجتماعی و ویران شدن نشانه های تمدن و شهر نشینی از پیامدهای بی چون و چرای آن است.
رئیس مرکز پژوهش های علوم جوی و اقیانوسی دانشگاه شیراز افزود: در حالی که در گذر شصت هفتاد سال گذشته بارش شیراز اگر کم نشده باشد، افزایشی هم نداشته، جمعیت آن از نزدیک به 175 هزار نفر در سال 1335، نزدیک به 11 برابر افزایش یافته و در آستانه رسیدن به 2 میلیون نفر در سال1397 است.
ناظم السادات گفت: در همین دوران سطح آبهای زیرزمینی روند کاهشی داشته به گونه ای که شمار فراوانی ازچاه ها حتی با ژرفای بیش از 100 متر خشک شده اند، آب بسیاری از این چاه ها نیز از دیدگاه آشامیدنی زیر استاندارد رسیده است.
این استاد دانشگاه شیراز گفت: ساخت آپارتمان ها، شهرک های نوین و پیرامونی و هجوم مردم از دیگر شهرستان ها و استان های نزدیک به شهر شیراز و شهرک های پیرامون آن نگران کننده است.
این استاد دانشگاه شیراز گفت: این کوچ گستره به کلان شهرها از دستاوردها نسنجیده جمعیتی و کمک های بسیار بیشتر دولت به شهرهای بزرگ و فراموش شدن روستاها و شهرهای کوچک است، اگر این روند همچنان ادامه یابد، جمعیت شیراز در آینده نزدیک به 3 میلیون نفر می رسد که ادامه این روند فروپاشی شهرهای بزرگ و کوچک و روستاهای ما را در پی دارد.
ناظم السادات افزود:مدیران استانی و کشوری تاکنون به این پرسش نپرداخته اند که آب کلان شهرهایی مانند شیراز تا کی پاسخگو است؟ تا چه ژرفایی می توان به امید یافتن آب چاه ها را پایین برد؟ آیا انتقال آب از سدهایی که در دیگر حوزه های آبخیز جای دارند، پاسخگوی نیاز آبی کلان شهرها است؟ بر این باورم که بیش از هر کس و کشور رقیب یا دشمن، سیاست های نادرست محیط زیستی، ما را به شکست خواهد کشاند، کشور و مردم بدون آب، به هر کسی که لیوان آبی یا لقمه نانی در دستش باشد روی خوش نشان می دهند.
وی اضافه کرد: بسیاری از آمار و دانسته ها گویای آن هستند که آب شیراز تاب گسترش فیزیکی و افزایش جمعیت شهر را ندارد باید چاره اندیشی کرد، رشد جمعیت و پراکنش جغرافیایی آن باید از سوی اندیشمندان مدیریت شود، اگر امروز در اندیشه چاره جویی نباشیم در هنگام قطع شدن آب هیچ کارشناس و دلسوزی توانایی گره گشایی را ندارد.
ناظم السادات گفت: در گام نخست باید باسرمایه گذاری بر روی شهرستان ها و روستاها و دادن یارانه بیشتر به شهرهای کوچکتر، از آمدن مردم شهرستان ها به شیراز جلوگیری کرد،در این راه بایستی دسترسی به آموزش و پرورش، درمان، مخابرات، اینترنت، یارانه نقدی، کمک دولت به شهرداری ها در شهرهای کوچک در اولویت باشد.
وی لادامه داد:نرخ آب، برق، تلفن و سوخت نیز برای آنان که در روستاها و شهرهای کوچک می مانند باید کمتر از آنانی شود که در شهرهای بزرگ زندگی می کنند، گرچه سخت است ولی زندگی در کلان شهرها باید همراه با هزینه بیشتر و زندگی در روستاها و شهرهای کوچک همراه با کمک های همه سویه دولت باشد.