چاپ

فارس انلاين- دکتر مجتبي نقشواريان با بيان اينکه دليل اصلي بروز لکنت زبان معلوم نيست و عقايد متفاوتي در مورد آن وجود دارد گفت : به طور کلي مسايل خانوادگي، جدايي يا دوري و از دست دادن پدر و مادر، ترس از ضربات روحي در تشديد لکنت زبان موثر هستند و همچنين رابطه بسيار نزديکي بين فشار عصبي و لکنت زبان وجود دارد.
وي ادامه داد: تنبيه بدني مداوم و تهديد يا ترساندن کودک و خصوصيات شخصي کودک، مي تواند باعث پيدايش لکنت زبان شود.
اين متخصص اعصاب و روان، با اشاره به اينکه کودکان حساس، زودرنج و درون گرا بيشتر مستعد لکنت زبان هستند بيان کرد: از آنجا که کاهش اضطراب يکي از مهم ترين جنبه هاي درمان لکنت زبان است، درگيري بين والدين و کودک بايد کاهش يابد.
رئيس بيمارستان اعصاب و روان استاد محرري اضافه کرد: کودک ممکن است به دليل سرخوردگي به پرخاشگري و رفتارنامناسب روي آورد، بنابراين رفتارهاي او را سرزنش نکنيد بلکه به او کمک کنيد تا راه مهار کردن رفتارهاي نامناسب را ياد بگيرد.
نقشواريان گفت: لکنت زبان در کودکان دو تا 6 سال و سنين پيش از دبستان هنگام شروع به صحبت کردن بروز مي کند همچنين بند آمدن زبان کودک و بريده بريده حرف زدن براي شنونده قابل درک است اما کودک متوجه اين مسئله نمي شود و دليل آن تندتر بودن سرعت تفکر کودک از سرعت سخن گفتن است، چون دامنه لغات کودک محدود است.
اين متخصص اعصاب و روان افزود: در کودکان گاهي به جز توقف، لکنت، کشيدن حروف و کلمات و تکرار کردن يک سري حرکت هاي دست، صورت و اندام ها هم ديده مي شود که اين حالت آنچه جلب توجه مي کند، حرف کودک نيست، بلکه چگونگي و شيوه بيان آن است، همچنين فشار دادن لب ها، گشاد شدن سوراخ بيني و حرکات دست ها، در اين کودکان ديده مي شود.
او ادامه داد: شرايط کودک مانند امتحانات پراسترس، شلوغي و مجبور شدن به حضور در جمع، شدت لکنت زبان را تشديد مي کند.
نقشواريان بيان کرد: اگرچه لکنت زبان در سنين دبستان شايع تر است اما مخاطره آميز ترين سن ابتلا از دو و نيم تا چهار سالگي است و افرادي که در کودکي دچار لکنت زبان مي شوند و به مرور زمان آن را پشت سر مي گذارند سال هاي بعد به ويژه در زمان فشار روحي دوباره چنين رفتاري از خود نشان مي دهند.