چاپ

پیام فارس - شیراز- نشست تخصصی در آمدی بر نمایش و نقاشی ایرانی با سخنرانی لاله آل ابراهیم در سالن سرای سخن مرکز اسناد و کتابخانه ملی استان فارس برگزار شد.

به گزارش خبرگزاری مهر ، آل ابراهیم نشست تخصصی درآمدی بر نمایش و نقاشی ایرانی، گفت: ارتباط ادبیات و نقاشی با یکدیگر ما را به ریشه های عمیق رهنمون می سازد که با کتاب آرایی توسعه و جلوه عالی و ممتاز یافت؛ بواقع همنشینی افسون قصه و جادوی نقاشی در نقاشی ایرانی به درخشان ترین شکل قابل رویت است، آنجا که نگارگر راوی ادبیات فارسی می شود و سخن شاعر را در شکوهی کم نظیر به تصویر و به تماشا می کشد. وی افزود: در اینجا این دیدگاه را مطرح می کنم که نگارگری ایرانی امکانات نقاشانه را به گونه ای متفاوت به کار بسته که از مصورسازی فاصله گرفته و چونان خیالی باز شعر را دیداری کرده است که با بررسی نگاره ها این فرض تقویت و نزدیکی عجیبی میان این دو هنر بدست آمد.
آل ابراهیم در ادامه گفت:این رابطه بینامتنی نقاشی و نمایش در پرده خوانی نیز قابل ملاحظه است؛ بنظر می رسد نقاش آگاهی عمیقی از حرفه و زمانه خود دارد و آن را در نگاره ها بصورت واقع گرایانه ای بازنموده است و بی تردید نگارگری گنجینه ایست که به بهترخوانی تاریخ اجتماعی ایران نیز کمک شایانی می کند.
وی با بیان اینکه طرح افکنی خوانشی نو از نگارگری ایرانی که تلاش این پژوهش برآن بود، ادامه داد: زوایای ناپیدا و یا ناروشن تاریخ نمایش را با طرح پرسش هایی چراغ می اندازد. از سویی با این رویکرد، امکانات کم نظیر نگاره ها آزاد و سهل تر قابلیت استفاده پیدا می کنند که این میراث ارزشمند یکی از دست آفریده ای به جامانده ست که پتانسیل میلاد «فرم ایرانی» داشته و دارد؛ که هنر و بالخص تئاتر مبتلا به تقلید گاها عین به عین از غرب شده است و این وضعیت تقلید و بن‌بست زیبایی شناختی در خور کشوری با این فرهنگ غنی نیست و آسیب زا نیز می باشد.
آل ابراهیم عنوان کرد: اینکه امروز آثار بدلی و کپی فضای علمی هنری را پر کرده ناخرسندکننده است که بدترین ضربه را به پیکر تفکر و خلاقیت در ایران می زند و راه آب را به زمین تشنه ایران پُر گِل می کند و بعضا آب را در همان ابتدای رود، زمینگیر و خشکسالی را مضاعف می کنند.
وی یادآور شد: راه حل ما برای زایش فرم های نو به کار بستن همت هاست؛بالخص که در این دو سه دهه اخیر عملا کاری زیادی برای ایران نکردیم و با انباشت کار ناکرده روبرویم و بازگشت به «خویشتن ِفرهنگی هنری» و احترام به پیشینه اندیشه ورزی هاست تا رودها پر آب گردند، زهدان ملی خلق تازه بپرورد و شاهد میلاد یا میلادهای مبارک فرمی و محتوایی باشیم.