بزرگنمايي:

فارس آنلاین - یکی از کارشناسان دانشگاه علوم پزشکی شیراز اعتقاد دارد که بیماری اوتیسم را می‌توان با غربالگری به موقع، کنترل و در مسیری مناسب هدایت کرد.
  راحله نظری، پزشک مرکز بهداشت شهدای والفجر شیراز، گفت: بیماری اوتیسم یك اختلال رشد است كه علائم آن در سه سال نخست زندگی ظاهر می‌شود.
او ادامه داد: این بیماری مهارت‌های اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار كردن را در كودك مختل می‌كند و علائم مهم آن عبارت است از مشاهده هر گونه اختلال در كلام و فن بیان كودك، دیر به حرف افتادن كودك، گوشه گیری و كم حرفی غیرمعمول كودك، علاقه زیاد به هر چیزی كه می چرخد، مثل عقربه های ساعت و نظایر آن؛ این علائم باید از سوی والدین مورد توجه قرار گیرد.
این پزشک، مهمترین نشانه اوتیسم را نحوه‌ی برخورد غیر معمول كودك خردسال به اسباب بازی‌هایش عنوان و خاطرنشان کرد: كودك اوتیسمی همانند سایر همسالانش با اسباب بازی‌هایش به معنای واقعی بازی نمی‌كند و تنها عاشق نوعی حركت چرخشی در آن‌هاست، برای مثال او می‌تواند ساعت‌ها با لذتی خاص به جریان چرخشی لباس در لباسشویی و چرخیدن عقربه‌های ساعت خیره شود.
او گفت: مبتلایان به اوتیسم اغلب دیرتر از همسالانشان به حرف می‌آیند، به گونه‌ای كه خردسالان مبتلا به این عارضه هیچگاه جملات را كامل و صریح بیان نمی‌كنند .
نظری با اشاره به تاثیر ناآگاهی عموم جامعه در خصوص این بیماری، گفت: بسیاری از پدر و مادرها به اینكه كودك خردسالشان گوشه گیر و كم حرف است افتخار می‌كنند، در حالی كه آرامش غیرمعمول كودك نسبت به محیط می‌تواند از وجود اختلالی در روند رشد و تكامل مغز خردسال خبر دهد .
پزشك مركز بهداشت شهدای والفجر شیراز افزود: امروزه اوتیسم به عنوان دستاورد كشورهای در حال توسعه و توسعه یافته! شیوع به نسبت بالایی دارد، بنابراین تشخیص به موقع بسیار حیاتی است، با تشخیص به موقع در مراحل اولیه و درمان با روش هایی مانند شناخت درمانی، رفتاردرمانی و گفتار درمانی، كودك می تواند آموزش ببیند و در آینده فرد مفیدی برای جامعه شود .
او تاكید كرد: در صورت تشخیص دیرهنگام و پیشرفت بیماری، دیگر امیدی به كنترل آن نبوده و تنها می‌توان به ایجاد شرایط مراقبتی تخصصی و قوی اکتفا کرد؛ تشخیص اوتیسم در بزرگسالی بسیار مشكل است و اغلب برای تشخیص سه مورد "ارتباطات اجتماعی"، "هوش اجتماعی" و "تفكر و استدلال" افراد مورد بررسی قرار می‌گیرد .
نظری اضافه کرد: بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در انجام كارهای گروهی مشكل دارند، حجم گفت‌وگوهای آنها كم و كوتاه است، در درك كنایات مشكل دارند، در انتخاب موضوع برای گفت‌وگوی اجتماعی مشكل دارند، كلمه به كلمه صحبت می‌كنند، در فهم زبان بدن، ‌اشارات و درك حالات چهره مشكل دارند، انگیزه‌ای برای ارتباطات اجتماعی ندارند و ممكن است دوستان زیادی نداشته باشند و به كارهای اجتماعی نپردازند،این افراد اگر جریان عادی زندگی دچار ازهم‌گسیختگی شود دچار اضطراب شدید می‌شوند و در سازماندهی زندگی خود و ایجاد طرح‌هایی برای آینده مشكل دارند .