بزرگنمايي:

فارس آنلاین - روزنامه عصر مردم چاپ شیراز در شماره 6174 یادداشتی با عنوان "احترام به تولید ملی و فرهنگ ایرانی" منتشر کرده است.
در این یادداشت به قلم اسماعیل عسلی آمده است: دانش آموزان به طور تقریبی 9 ماه از سال را با انواع نوشت افزار سر و کار دارند. از دفتر و خودکار و خط کش و پرگار گرفته تا مدادپاک کن، کیف و کلاسور و مدادتراش.
ارتباط چشمی کودکان و نوجوانان با رنگ ها و نقش و نگارهایی که برای جلب توجه آنها روی انواع نوشت افزار حک و چاپ می شود و همچنین محتوای نوشته ها تأثیر زیادی روی شکل گیری شخصیت آنها دارد.
به همین دلیل کارگاه ها و کارخانجات تولید نوشت افزار در سراسر جهان به این موضوع مهم بی توجه نیستند و در بسیاری از کشورها، نهادهای فرهنگی، زیست محیطی، ورزشی و تشکل های مردم نهاد فعال در زمینه های گوناگون سعی می کنند ضمن ایجاد ارتباط هدفمند با روابط عمومی مؤسسات تولیدی آنها را متقاعد کنند که نوشته ها و نقش و نگارهایی جذاب و در عین حال برخوردار از پیام های سازنده را روی نوشت افزارها حک کنند.
برخی از شرکت های تولید کننده ی نوشت افزار با استفاده از تصویر شخصیت های کارتونی یا ورزشی مورد علاقه ی کودکان صرفاً به دنبال بالا بردن فروش خود هستند اما همه ی کارخانجات چنین رویه ای ندارند بلکه سعی می کنند در بحث استفاده از نقش و نگار روی نوشت افزارها، خود را با نهادهای فرهنگی و اجتماعی هماهنگ کنند.
فرضاً اگر کشوری با پدیده خشکسالی مواجه است دانش آموزان را با اصول استفاده صحیح از آب آشنا می سازند یا پیام های بهداشتی و زیست محیطی را در نوشته ها و نقاشی ها می گنجانند.
متأسفانه با توجه به این که میزان قابل توجهی از نوشت افزار مصرفی در ایران وارداتی است و نظارت هدفمندی روی محتوای نقش و نگار ها خصوصاً انواع کیف و دفتر صورت نمی گیرد پیام هایی که دانش آموزان از این طریق دریافت می کنند قابل مدیریت نیست.
یعنی این که ما با وارد کردن نوشت افزار، هم از لحاظ اقتصادی متضرر می شویم و هم از جهت فرهنگی. بچه های دبستانی دهه هشتاد ما آنقدر که با شخصیت جومونگ و سوسانو آشنا بودند، رستم و سهراب و سیاوش و بیژه و منیژه را نمی شناختند. میزان آشنایی بچه های ما با برخی شخصیت های فیلم های اکشن سینمایی که واقعی هم نیستند از برخی چهره های شاخص دفاع مقدس نظیر شهید دوران و کشوری و جهان آرا که واقعی هم بودند بیشتر است.
اصولاً این که تمامی فرصت های آموزشی و تربیتی را در فضای مدرسه جستجو کنیم ما را به جایی نمی رساند چرا که امروزه هر چیز دیدنی و شنیدنی و فهمیدنی برای کودکان و نوجوانان حامل پیامی است که می تواند به زندگی آنها سمت و سو بدهد و چه بسا حاصل زحمات یک مربی و معلم در کوچه و خیابان به هدر برود و باد هوا شود.
در عصر ارتباطات حتی از دستکش ورزشکاران و جوراب و کفش و توپ و اطراف زمین بازی هم برای ارسال پیام بهره برداری می کنند و لابه لای فیلم ها، مستندها، ترانه ها، مصاحبه ها، گزارش ها و سخنرانی ها و حتی حرکات نیز پیام هایی می گنجانند که افکار عمومی را هدایت می کند؛ لذا سئوال این است که چرا در کشورما از لوازم التحریر و نوشت افزار برای انتقال پیام به دانش آموزان به خوبی استفاده نمی شود.
البته خانواده ها و دانش آموزان در انتخاب نوع دفتر سلیقه خودشان را لحاظ می کنند و حتی اگر دفتر ساده و بدون طرحی را هم بخرند به خودشان مربوط است اما اکثریت خانواده ها ترجیح می دهند که روح و روان فرزندشان در تیررس تهاجم فرهنگی نباشد و آنهایی هم که تاکنون بی تفاوت بوده اند چوب این بی تفاوتی را خورده اند.
این جور قضایا در برخورد اول بسیار ساده و سطحی و کم اهمیت جلوه می کند اما وقتی ژرف تر می نگریم در می یابیم که موضوع پیش پا افتاده ای نیست.
شاید علت عدم استقبال برخی خانواده ها از خرید دفتر و نوشت افزارهای حامل پیام های تربیتی و اخلاقی و فرهنگی، کج سلیقگی برخی از به اصطلاح متولیان فرهنگی در نحوه ی انتخاب رنگ ها و شکل و شمایل ها و پیام ها بوده است وگرنه چه دلیلی دارد که نوشت افزارهای ساخت چین و برخی کشورهای دیگر با رنگ و لعاب ها و نقش ها و پیام های غیر مرتبط با فرهنگ ایرانی این همه فروش داشته باشد.
بسیار دیده ایم که برخی از دانش آموزان در پایان سال تحصیلی و پس از برگزاری آزمون کتاب و دفتر خود را در کوچه و خیابان رها می کنند که صحنه ای بسیار مشمئز کننده است، زیرا صرف نظر از این که محتوای کتاب درسی چه چیزی باشد، بی اعتنایی تا این اندازه به کتاب که عامل آگاهی و معرفت است برای یک دانش آموز پسندیده نیست.
همین موضوع را هم می توان از طریق تصویر چندگانه ای که نشان دهنده روند بازیافت کتاب های دست دوم است به دانش آموزان تفهیم کرد.
باید پذیرفت که کار فرهنگی یک حرکت چند وجهی است. اگر ما بخواهیم اعتماد به نفس ملی دانش آموزان را تقویت کنیم باید نوشت افزارهای ساخت ایران را در اختیار آنها قرار دهیم.
غیرت اقتصادی در کشورهایی نظیر چین، ژاپن، کره و آلمان که حاصل اراده جمعی برای دفاع از منافع ملی کشورشان است برای آنها دستاوردهای ارزنده ای داشته است. احترام به تولید ملی و فرهنگ ایرانی کمتر از احترام به پرچم و دفاع از مرزهای سرزمینی نیست.
6114/ 2027
دریافت خبر: علی اکبر خرامش ** انتشاردهنده: سیداحمد نجفی